Przestrzenią i bohaterem tych opowiadań jest Prowincja. Prowincja naszych ojców i naszego dzieciństwa czasy ubogie, przaśne i nijak nie pasujące do tego, co zmieniło się w biegu półwiecza. Lecz z latami to wszystko zmienia się we wspomnianą balladę. W czułą pamięć początku kolejnych pokoleń. To jest dagerotyp minionego czasu. Bezcenny w swej prostocie, naturalizmie i szczególe. Kolejny triumf realizmu! Ta realistyczna baśń Romana Habdasa jest ewenementem w czasach hachalnego postmodernizmu.

Uczucia, spostrzeżenia, myśli. Skojarzenia z zapachem lasu w oddali, załamywaniem się promieni słonecznych na powierzchni szronu, zamglone szarością dnia, zbyt ciasnym guziczkiem u kołnierza koszuli, niezbyt udanym występem drużyny piłkarskiej. Jednak przede wszystkim nerwowy pośpiech dnia, który nie pozwala odszukać dla siebie więcej przestrzeni, niż właśnie tych kilka spostrzeżeń i myśli, zapisanych na kartki fragmentarycznie w postaci dziennika. Tak zakończyły się wydarzenia, przygody, sny. Drzwi zamknęły się...aby mogły się otworzyć następne dla kolejnych wydarzeń, przygód i snów, które warto utrwalić w dzienniku.

Każdy z nas zadaje sobie czasem jakieś pytanie, ale niekoniecznie szuka odpowiedzi i niekoniecznie ja znajduje. "Myślałby kto...", że na stronach tej książki znajdziemy zarówno wachlarz zagadnień, pytań, jak i odpowiedzi, a przynajmniej prób. otóż - znajdziemy. Nawet jeśli wyda się komuś coś trywialne, absurdalne i nie zasługujące na pomieszczenie tutaj, to wystarczy, że odwróci kartkę, a być może będzie zaskoczony... (...) Warto przecztać, znaleźć coś dla siebie, zastanowić się. Nawet jeśli to coś jest oczywistością, ale jednak - jakby na nowo odkrywaną. Z posłowia Anny Andrych

Ino Inka to świnka, która dzięki swej ciekawości świata przeżywa wiele ciekawych przygód.

Posłowie Z zaciekawieniem przeczytałam wiersze Lecha Nawrockiego, z zamiłowania muzyka, który jest też uznanym aforystą, że nie wspomnę o jego osiągnięciach w literaturze naukowej z dziedziny zootechniki. Jest to debiut poetycki o zróżnicowanej tematyce, choć utwory niejednokrotnie naznaczone są „piętnem” aforyzmu. Inne emanują pewną nonszalancją, poczuciem humoru czy skłonnością do zabawy słowem. Ale odnajdziemy tu i próby filozofowania, i echa traumy, i obrazy silnie oddziałujące na wyobraźnię, a przyprawiające o gęsią skórkę. Na szczęście lapidarna forma wierszy sprawia, że nie przygniata nas ciężar przeżyć i doznań podmiotu lirycznego. A jeśliby zechciał ktoś strofy te smakować, odnajdzie w nich słodycz, sól, ale i szczyptę goryczy. Jak przystało na kompozytora, Nawrocki rozpoczyna tomik utworem o motywie muzycznym, pojawiającym się w książce jeszcze dwukrotnie. Zabiera też głos jako poeta patrzący krytycznie na sztukę słowopisania, uciekając się nawet do ironii i śmiałego dystansu. Pochyla się nad drobiazgami, nie zawsze efektownymi, tworząc wokół nich poetycką enklawę. A wszystko to na kanwie osobistego doświadczenia, przeżycia, ale też obserwacji ludzkich zachowań oraz tego, co nurt życia wyrzuca na brzeg. Najkrótszy wiersz z tego zbioru, brzmiący jednocześnie jak aforyzm: „Kiedy muzyka całuje ciszę, zamknij oczy” jest bardzo znamienny. Bo to wtedy przypływają myśli jakby z innej galaktyki, często niewyrażalne, ale czekające, by nadać im kształt słowa. Zrodzone z bólu istnienia czy z miłości do człowieka i świata będą posłańcami wrażliwości. A to ona pozwala pisać i odczytywać wiersze. I chociaż autor zastrzega sobie w tytule, że swoje wiersze traktuje niejako „na boku”, bo czuje się przede wszystkim muzykiem, mam nadzieję, że w duszy „zagrają mu” jeszcze kolejne poetyckie frazy, którymi zechce się z nami podzielić. Maria Magdalena Pocgaj *** Lech Nawrocki od wielu lat pisze aforyzmy i od tej strony poznaliśmy go najlepiej. Książka WIERSZE NA BOKU jest poetyckim debiutem autora. Sam tytuł sugeruje, że prezentowane wiersze zostały napisane mimochodem, przy okazji, stanowiąc wąski margines twórczości. Biorąc pod uwagę debiut poety, wiersze są przemyślane. Nawrocki używa mocnych, zdecydowanych środków wyrazu, wykazuje się oryginalną pomysłowością. Jest rzeczą oczywistą, że w książce pobrzmiewają sformułowania typowe dla satyryka i aforysty, ale w wielu wierszach widać prawdziwie poetyckie zacięcie, jak na przykład: „Trąbka Davisa” czy „Stół”. Książka jest bardzo różnorodna tematycznie, ciekawa i godna polecenia. Krzysztof Galas Poznań 2013