Fragment powieści: Zobaczył na progu ich dwoje. Trzymał jeszcze broń przy ramieniu, nie zdążył jej opuścić. - Nie! - krzyknęła Lenka. - Nie! Ale palce już same nacisnęły spust i dwa strzały odbiły się echem o las i niebo nad nim. A potem biegł w dół, nie ścieżką, ale przez zarośla ku rzece. Nie oglądał się za siebie. Wiedział, że nie ma po co się oglądać. Nie można się było zatrzymać, wszystko trzeba było zostawić za sobą, daleko za sobą, jak najdalej. Wciąż jeszcze trzymał broń w ręku, chciał ją rzucić - ale nie rzucił.

Bohaterami kolejnej książki Stanisławy Fleszerowej-Muskat, mistrzyni powieści obyczajowej znad Bałtyku, są dwa pokolenia Polek i mieszkańców dalekiej Italii, których losy splatają się w przedziwny sposób. Zofia w czasie wojny ukrywała włoskiego żołnierza Francesca. Po wielu latach do Polski przybywa reżyser Renato, żeby odwiedzić grób przyjaciela swego ojca z lat okupacji, a także w poszukiwaniu plenerów do nowego filmu. Jego przewodniczką zostaje Agnieszka, córka Zofii. Czy między nimi narodzi się uczucie?

Tytuł powieści Stanisławy Fleszarowej-Muskat "Pod jednym dachem, pod jednym niebem" od razu nastawił mnie bardzo pozytywnie do czekającej lektury. Poczułam błogie ciepło domowej atmosfery, a że w takiej właśnie atmosferze czuję się najlepiej, sięgnęłam po tę pozycję bez wahania. Rzeczywiście, niewątpliwie mamy tu do czynienia z pochwałą rodziny jako takiej. Ale nie znaczy to absolutnie, że tylko błogo i słodko tutaj. Bohaterowie, którzy reprezentują kolejne pokolenia rodu Wysoczarskich, jak wszyscy ludzie na całym pewnie świecie przeżywają radości i smutki dnia codziennego, wielkie osobiste (a również pokoleniowe) szczęścia i dramaty, wzloty i upadki przynależne naszemu gatunkowi, odkąd tylko istnieje. Na całe zło tego świata lekarstwem pozostaje rodzina. To ona daje siłę, ona jest prawdziwą wartością, o nią warto zabiegać, troszczyć się, ją chronić i szanować. Właściwa akcja powieści rozgrywa się w ciągu zaledwie jednej doby. Podczas uroczystości przy rodzinnym stole zasiadają wszyscy przedstawiciele familii Wysoczarskich i ich przyjaciele. Każdy jest inny, każdy ma swoje poglądy, swoje spełnione, a częściej niespełnione marzenia, swoje plany i pomysły na życie, nadzieje. Każdy ma też swoje tajemnice, które nieujawnione przez lata, odżywają w bolesnych wspomnieniach. Za sprawą tych wspomnień mamy możliwość towarzyszyć postaciom od lat wojny (a nawet trochę wcześniejszych) aż do późnych lat osiemdziesiątych. Owe liczne retrospekcje nie tylko nie naruszają rytmu powieści, ale bardzo ją wzbogacają. Są powiązane z powieściową teraźniejszością miejscem akcji i bohaterami, tłumaczą różne postawy i zachowania, których jesteśmy świadkami podczas uroczystości. Dzięki nim mamy możliwość wniknąć głębiej w relacje i powiązania wszystkich biesiadujących osób i zrozumieć więcej. Tematyka, jak to u Fleszarowej, nie ogranicza się do jednego zagadnienia. Obecna jest wojna, a z nią różne wojenne wybory. Ważnym tematem jest problem zdrady małżeńskiej i wybaczania, które, jak się okazuje, nie jest równoznaczne z zapomnieniem. Mamy tu też kłótnie małżeńskie i konflikty międzypokoleniowe. Pięknie ukazana jest starość, przemijanie, chęć bycia potrzebnym i strach przez samotnością. Pokochałam postać babki Izabelki, skromnej i kochanej, niosącej pomoc wszystkim potrzebującym, mądrej życiową mądrością, łagodzącej wszystkie domowe burze i konflikty. To m.in. o niej mówi z życzliwością jeden z bohaterów: "Ludzie dzielą się na pirotechników i saperów. Jedni podkładają wciąż bomby pod własne lub cudze życie, pod każdy dzień, pod każdą chwilę - drudzy starają się te bomby rozbrajać"[1]. Mniej przekonują mnie młodsi bohaterowie, którzy na szczęście tylko dopełniają obraz wielopokoleniowej rodziny i nie są osią żadnych ważnych wydarzeń. Mimo że poza zmianą serwowanych dań niewiele się właściwie dzieje, nie ma tu żadnej wartkiej akcji czy zaskakujących puent, książka porusza prawdą o przemijaniu, o godnym trwaniu, o sile domowego ogniska. Bo przecież "w życiu pewne są tylko dwa punkty: narodziny i śmierć. A między nimi same znaki zapytania. I nie odmienisz tego, człowiecze, żebyś nie wiem jak i czym się obwarowywał - mądrością, bogactwem, ostrożnością..."[2]. Co dla nas ważne, to żeby tę wielką niewiadomą wypełnić czymś, czego na końcu nie będzie się trzeba wstydzić. Polecam powieść wszystkim, którzy lubią się zatrzymać, powspominać z bliskimi (bo bohaterowie szybko się takimi stają), pokiwać głową nad nieuchronnością dziejów czy ogrzać w cieple domowej atmosfery. Uzmysłowiłam sobie też, że historie wielu współczesnych rodzin nie rozgrywają się ani pod jednym dachem, ani nawet pod jednym niebem. Rozjechaliśmy się wszyscy po świecie, pod różne dachy i nieba. Pewnie stąd moja tęsknota za jednym domowym ogniskiem z krzątającą się w tle babcią Izabelką, która niezauważalnie dba o płomień. Anna Ławicka

Słodko-gorzka, niebanalna historia o miłości młodego leśniczego z kaszubskiej wsi oraz niespełna trzydziestoletniej dziewczyny, przeżywającej właśnie kryzys w małżeństwie, która próbuje odnaleźć samą siebie w całkowicie nowym otoczeniu. Fleszarowa-Muskat w mistrzowski sposób zderza odmienne rzeczywistości É na kartach jej powieści odmalowane zostały realia wiejskiego (nie zawsze sielskiego) życia, kontrastujące z urokami wielkomiejskiego świata. Czy sama miłość wystarczy, by wytrwać i być szczęśliwym z drugą osobą, wszędzie tam, gdzie rzuciły nas koleje losu?

Miejsce zbrodni: miasto, w którym łatwo się zatracić. Znana z poprzedniej książki autora Wiadomość ze Sztokholmu nadkomisarz Ewa Wichert, uparta Kaszubka, tym razem podąża tropem zbrodni nie tylko po zakamarkach Gdyni i okolic, ale dociera także nad egzotyczny Bosfor. W gorącej atmosferze Stambułu spróbuje rozwiązać zagadkę śmierci jednego z dyrektorów Wejherowskiej Fabryki Wódek.

Kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością, obydwoje bez większych nadziei na miłość. Los łączy ich podczas wycieczki do Włoch, ale poezję Wenecji szybko przyćmiewa proza życia. Czy uda im się przezwyciężyć trudności i być razem? O tym mówi książka Maryli Hempowicz Złota smuga jesieni. W tle piękne krajobrazy Mierzei Wiślanej i Kaszub, a także Wiednia, Wenecji oraz Rzymu.

Sierpień 1674 roku. Jeremi i Izydor, niezawodni agenci króla Jana, otrzymują kolejną, arcytrudną misję: z sudawskiej głuszy droga poprowadzi aż do Gdańska. Gra idzie o władzę nad utraconym w „potopie” Księstwem Pruskim, a stawką jest tajemniczy manuskrypt Heweliusza, sekret wart niejednej głowy, także tych, co spadają w fontannie krwi. Barwna epicka, dwutomowa panorama zaludniona typami spod ciemnej gwiazdy i koryfeuszami sztuk wyzwolonych, pełna olśniewających piękności i porażających babsztyli, kusząca pruskim bezdrożem i nadmotławskim zaułkiem. Fantastyczna, wielowarstwowa zabawa literacka dla wymagających, roziskrzona specyficznym dowcipem i doprawiona sarmacko-staropruskim sosem o trudnym do opisania bukiecie... To trzeba przeczytać, nie – pochłonąć! "Manuskrypt Heweliusza", dwutomowa książka przygotowana z myślą o 400. urodzinach gdańskiego astronoma, to trzecia powieść w dorobku autora.

"Manuskrypt Heweliusza. Tom 2. Gra w ciemno" to ostatni tom historyczno-awanturniczej serii. Jej fabułę osnuto wokół planu Jana II Sobieskiego, by w sojuszu z Francją i Szwecją odbić berlińskim Hohenzollernom utracone w „potopie” lenno pruskie z Krainą Tysiąca Jezior. Druga połowa sierpnia 1674 roku. Międzynarodowa kompania królewskich agentów, której skład zaskoczy czytelnika nieznającego poprzedniego tomu, zmierza do Gdańska. Czeka tam mistrz Heweliusz z tajemniczym manuskryptem. Po drodze obraz miejsc niezwykłych, opisanych z maestrią i troską o detal: Słobity, Przezmark, Kwidzyn, Malbork, Gniew, Pelplin, Kartuzja Kaszubska, Oliwa. Soczysty barok, szable, szpady i krócice, ogniste niewiasty, intrygi, zasadzki i pojedynki, azardowny gościniec z karczmami i zamtuzami, polityka mała i wielka. Klimat powieści i postaci bliskie muszkieterowskim duchom Dumasa (występują, a jakże), typom od Sienkiewicza, a także bohaterom Umberta Eco czy Pereza Reverte. Krwawe uliczne szachy w pięknym Gdańsku u schyłku złotych czasów. Szpicle, portowe zaułki i piętrowe intrygi. Zdrady, bijatyki i pijatyki. Starcia zbrojne i dyplomatyczne. Ludzka ciżba miasta i błoto suburbiów. Olśniewające piękności i paskudne zbiry. Happy end, lecz... "Gra w ciemno" – to podróż w gatunkowym świecie konwencji, rozgrywanych inteligentnie i brawurowo. Fascynująca i mocno osadzona w realiach zabawa literacka z mnóstwem odniesień, ale też łotrzykowsko-filozoficzna kpina i hultajski dystans do świata, tego książkowego i tego zza okna. Rzecz dla każdego, kto umie i chce wejść w magiczny krąg stylizowanej prozy.

W najnowszej książce Güntera Grassa Przy obieraniu cebuli autentyczność zdecydowanie góruje nad fikcją, pamięć nad wyobraźnią. Po Oskarze z Blaszanego bębenka, po Amselu i Maternie z Psich lat, po Mahlkem z Kota i myszy oraz wielu innych wymyślonych postaciach - tym razem w roli głównej występuje sam Autor, wspominając raz ciepło, raz nostalgicznie, to znów gorzko dwadzieścia młodych lat swego życia. Pomagają mu w tym cebula i bursztyn. Początek to 1 września 1939, wybuch drugiej wojny światowej - obrona Poczty Polskiej w Gdańsku i walki o Westerplatte - dla 12-letniego wówczas gdańszczanina kres dzieciństwa. Koniec książki to rok 1959 - premiera Blaszanego bębenka na frankfurckich targach książki, start do wielkiej literackiej kariery. Między tymi dwiema datami burzliwe czasy, dramatyczne koleje losu, młodzieńcze zaślepienia i zaniechania po latach surowo przez Autora osądzone. Głównymi motywami Przy obieraniu cebuli są: bolesny rozrachunek z własną przeszłością, miłość do matki, do spotkanych kobiet, do rodzinnego Gdańska, walka o przetrwanie na froncie, w obozie jenieckim, w kopalni, wśród powojennych ruin, przemożna pasja rysunkowego, rzeźbiarskiego, pisarskiego tworzenia. O książce zrobiło się bardzo głośno na całym świecie, zanim jeszcze ukazała się na rynku, gdy Autor wyjawił uwierającą go od 60 lat, a opisaną na kartach Przy obieraniu cebuli tajemnicę, że pod sam koniec wojny, mając 17 lat, służył - z poboru, nie z wyboru - jako czołgista w Waffen-SS. Dla sympatyków pisarza było to przykre zaskoczenie. Dla jego nieprzyjaciół okazja do gwałtownych ataków. Ów wojenny epizod wydaje się jednak tylko skazą na godnym podziwu życiorysie wielkiego niemieckiego pisarza, gdańskiego patrioty, przyjaciela Polaków, długoletniego orędownika niemiecko-polskiego pojednania.