Akcja powieści toczy się w Peru, w okresie dyktatury wojskowej generała Manuela Apolinaria Odrii, trwającej od 1948 do 1956 roku. Jednym z głównych bohaterów jest Santiago Zavalita. Miał zostać prawnikiem, lecz rzucił studia i pracuje jako dziennikarz w Kronice za marną płacę. Jest żonaty z uroczą pielęgniarką Anną. Santiaga poznajemy, gdy udaje się do miejskiej rakarni, aby odzyskać domowego pieska , niemal wyrwanego Annie przez rakarza. Tam spotyka Murzyna Ambrosia, który przed wielu laty pracował jako kierowca don Fermina, jego ojca. Kiedyś był bardzo przystojnym mężczyzną, teraz zestarzał się, wychudł, pochylił. Santiago ledwie go poznał, a i on Santiaga poznał dopiero po dłuższej rozmowie. Radość Ambrosia nie ma granic, zaprasza Santiaga do spelunki o nazwie Katedra. Tam przy mocnej wódce, płyną wspomnienia. Na początku powieść czyta się dość ciężko, bowiem akcja toczy się na kilku płaszczyznach czasowych , ale trzeba przyznać, że dzięki niej od razu poznajemy nie tylko bieżące wypadki, ale i przeszłość; dalszą i bliższą. Powieść jest wielowątkowa. Głównym wątkiem jest życie zamożnej rodziny Zavalita, don Fermina, jego żony Zoili, ich córki i dwóch synów. Don Fermino nie zajmuje się polityką, ale żyje z zamówień państwowych. To wymaga od niego lojalności, bodaj pozornej, bowiem troską don Fermina jest przyszłość jego dzieci, nie polityka. Ale przecież nie od wszystkiego można się odciąć. Umoczenie się w polityce podkopie jego zdrowie i finanse. Don Fermino ma jeszcze wstydliwy, bolesny problem osobisty, który zna Ambrosio i wielu ludzi dookoła, tylko nie jego ukochany Santiago. Poruszający jest wątek Ambrosia. Najpierw kierowca don Fermina, potem ministra Bermúdeza, na końcu praca w rakarni, w międzyczasie pracował w innych firmach. Zakochał się w Amalii, kiedyś służącej w domu don Fermina. Gdy zyskał jej bezwarunkową wzajemność Amalia zmarła podczas porodu. Pozostała mu mała córeczka Amalia Hortensja. Ambrosia, jak wielu jego podobnych, nie interesuje nic poza przeżyciem. Najważniejsza jest dla niego praca, byle jaka, bo potem to już tylko śmierć, jak mówi. Na uwagę zasługuje wątek Bermúdeza. To ciekawa postać. Nie był politykiem, ale miał dobrego znajomego na eksponowanym stanowisku w Limie, który zaproponował mu posadę nie do odrzucenia. Bermúdez okazał się człowiekiem bezwzględnym, przydatnym dla rządu. Zaczął piąć się do góry po szczeblach kariery, ale powoli zatracał to, co było w nim pozytywnego. Wydawało się, że dosięgła go sprawiedliwość. Stracił stanowisko, uciekł do Brazylii, ale po zmianach w rządzie wrócił do Limy i żył w dobrobycie. Powieść pozwala nam poznać egzystencję społeczeństwa Peru w czasach dyktatury, obraz różnych warstw społecznych i ludzi różnej kondycji. Apatia, brak wiary w przyszłość, marazm, zniechęcenie, korupcja, nadużywanie alkoholu i narkotyków, szukanie uciech w burdelach - dla ludzi, narodu czas stanął w miejscu.